Reply To: Μελέτη

[Stergios Loustas]

Καλημερουδια!

και πολύ καλά κάνεις παίχτη μου.

Ήθελα μόνο να πω ότι το συγκεκριμένο παράδειγμα στο Seul Ce Soir είναι ιδιαίτερο ετσι όπως το βλέπω εγώ. Όταν έχουμε το σχήμα

τονικό περιβάλλον-οποιαδήποτε συγχορδία-τονικό περιβάλλον, όπως στο Seul Ce Soir

τότε νομίζω μπορούμε να πάρουμε πιο μεγάλη αυτοσχεδιαστική ελευθερία χωρίς να μας απασχολεί το ‘enclosed’ ακόρντο. Μπορούμε να παίξουμε οτιδήποτε πάνω στο Β7 ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΛΥΣΟΥΜΕ στο C.
Η έλξη που ασκεί το τονικό κέντρο επειδή περικλείει την ξένη συγχορδία είναι μεγάλη οπότε όλη η αρμονία γίνεται πιο forgiving όπως λένε στο αμέρικα.
Ετσι ξεκιναει και το Lady Bird του Dameron:

C-Fm7-Bb7-C

Η έννοια της έλξης που ασκεί το τονικό κέντρο στο αυτί είναι σημαντική νομίζω και μπορεί να βοηθήσει πολύ στην κατανόηση του πως πρέπει να προσεγγίζουμε ένα κομμάτι αυτοσχεδιαστικά και να το χαρτογραφούμε. Χαρακτηριστικό παραδειγμα είναι τα changes κομμάτια τα οποία λόγω του πυκνού αρμονικού ρυθμού (οι συγχορδίες αλλάζουν γρήγορα) μας επιτρέπουν να παίζουμε μελωδικό υλικό του τονικού κέντρου και να είμαστε μέσα συνέχεια. Αυτό έκανε και ο Grappelli όταν ο Django έπαιζε το Daphne πχ. Επαιζε συνέχεια Ρε μελωδικό υλικό στα Α και Eb υλικό στο Β. Η έλξη που ασκεί το τονικό περιβάλλον είναι μεγάλη γι αυτό μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Το αν θέλουμε νσ ‘παίξουμε’ τα ακόρντα είναι στυλιστικό θέμα. Αν το κάνουμε θα είμαστε πιο bebop. Αν όχι θα ακουγόμαστε πιο 30s νομίζω.

Οπότε ως progression το παραδειγμα του cavallero το βλέπω σαν ευκαιρία να κάνω το κατιτίς μου

Οταν σκέφτεσαι κλίμακες τι ακριβώς σκέφτεσαι?

φιλιά!